شعری از همت عزیزی

هـمه بغضم همه آتش فشانم

سراسر هق هقم دردم، فغانم

به بختم سایهٔ ماتم نشسته

گـُلِ خـاکـسترم، داغِ نـهانم

درخت پُر شگوفه بعد ژاله

ببینی حالت من، آن چنانم

بهـــارانم شــگوفایی نـــدارد

همیشه برگ زردی در خزانم

مرا برف سفیدی بر سر افتاد

خـمیده قـامتم گـرچه جوانم

منجم طالع من را چه خوانی

پـُر از راز و رموزم، کهکشانم

ز مــرز بی خــودی آواز دارم

به مرگ و زندگی هم آستانم

مرض یکسو هوای مرگ یکسو

مصـیبت های تــلخ این زمانم

صـدای نـاله هـای بی صدایم

نمیدانم چسان گویم چسانم

مـرا هر لحـظه غـم از در در آید

غزل غم، نامه ام غم، غم بیانم

زبـس فـوران غم بالا گرفته

بریده طاقتم ، صبرم ، توانم

به شرح حالتم مقیاس ناید

شـبیه درد کـابل بـی کــرانم

همت عزیزی

۱/۳/۱۳۹۹